iudicium

iudicium (język polski)

wymowa:

(spolszczona) ‹judicjum›, IPA: [juˈdʲiʦ̑ʲjũm], AS: [i ̯udʹicʹi ̯ũm], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) liter. daw. ostatni etap pracy filologa nad tekstem antycznym; omówienie warstwy estetycznej i artystycznej dzieła

odmiana:

(1.1) nieodm.

przykłady:

(1.1) Współcześnie iudicium nie jest częścią krytyki tekstu, lecz krytyki literackiej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. iudicium → danie, sąd

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

iudicium (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) proces sądowy

(1.2) wyrok, decyzja, postanowienie

(1.3) przen. sąd

odmiana:

(1.1-3) iudicium, iudicii (deklinacja II)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	iūdicium	iūdicia
dopełniacz	iūdiciī	iūdiciōrum
celownik	iūdiciō	iūdiciīs
biernik	iūdicium	iūdicia
ablatyw	iūdiciō	iūdiciīs
wołacz	iūdicium	iūdicia

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) iudicium facere → wydawać wyrok

(1.3) in iudicium adducere → postawić przed sądem

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. iudex m, ius n, iustitia ż

czas. iudico

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. iudico

uwagi:

źródła: