ironiczny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌirɔ̃ˈɲiʧ̑nɨ], AS[irõńičny], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) zawierający ukryte szyderstwo, drwiący pod pozorem czegoś innego
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Rozciągnął szeroko wargi we właściwym sobie dziwnym grymasie, wyrażającym ironiczną aprobatę[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kąśliwy, sarkastyczny, zgryźliwy, złośliwy, kpiarski, kpiący, sardoniczny, szyderczy, uszczypliwy, zjadliwy; książk. kostyczny, prześmiewczy[2]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ironia ż, ironijka ż, ironizowanie n, ironista m, ironistka ż, ironiczność ż
czas. ironizować ndk.
przysł. ironicznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. ironisch < franc. ironique
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Józef Szczepański, Polska jesień, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. synonimy.ux.pl.