indywiduum
indywiduum (język polski)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) poszczególny, pojedynczy człowiek[1]
- (1.2) osoba bliżej nieznana, zwykle podejrzana lub niepewna[1]
- (1.3) chem. określony pierwiastek, związek chemiczny lub cząstka chemiczna[1]; zob. też indywiduum chemiczne w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik indywiduum indywidua dopełniacz indywiduum indywiduów celownik indywiduum indywiduom biernik indywiduum indywidua narzędnik indywiduum indywiduami miejscownik indywiduum indywiduach wołacz indywiduum indywidua
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. indywidualizm m, indywidualista m, indywidualistka ż, indywidualizacja ż, indywidualizowanie n, indywidualność ż
- czas. indywidualizować ndk., odindywidualizować dk., odindywidualizowywać ndk.
- przym. indywidualny, indywidualistyczny
- przysł. indywidualnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Hasło „indywiduum” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.