idiosynkrazja (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wstręt, niechęć do kogoś lub czegoś; zob. też idiosynkrazja w Wikipedii
(1.2) med. farm. osobnicza, wrodzona nadwrażliwość organizmu na określone związki chemiczne
(1.3) cecha, która wyróżnia kogoś lub coś spośród innych ludzi bądź obiektów[1]
(1.4) jęz. element w systemie językowym, którego opisu nie da się uogólnić w formie jakiejkolwiek reguły; wyjątek[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Mogę cię zapewnić, że położenie pięknej kobiety, mającej starego męża, nie należy do najgorszych. (…) Nie masz lat szesnastu i na życie musisz patrzeć serio. Nie można przecie dla jakiejś idiosynkrazji poświęcić bytu ojca[2].
(1.2) Główne przeciwwskazania do stosowania leku to nadwrażliwość lub idiosynkrazja na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
(1.3) W organach elektrycznych dźwięk nuty jest trochęzanieczyszczonysygnałami audio od generatorów niezwiązanych z tym dźwiękiem. Dawniej był to problem, ale obecnie ta idiosynkrazja jest traktowana jako ważny element, charakterystyczny dla brzmienia instrumentu tradycyjnego[3].
(1.4) Nierzadko w tekstach średniowiecznych autorów latyniści diagnozują idiosynkrazję, a nawet błąd tam, gdzie mamy do czynienia z użyciem doskonale klasycznym.
składnia:
(1.1) idiosynkrazja do + D., wobec + D., na + B.
(1.2) idiosynkrazja na + B.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wstręt
(1.2) uczulenie
(1.3) dziwactwo, ekscentryczność
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. idiosynkratyczność ż
przym. idiosynkratyczny
przysł. idiosynkratycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „idiosynkrazja” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. Bolesław Prus, Lalka
  3. Instrukcja obsługi akordeonu Roland FR-7x, s. 54