iściec

iściec (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) st.pol. wierzyciel, ten, co ma roszczenie

(1.2) st.pol. dłużnik, ten, na którym ciąży główne zobowiązanie

(1.3) st.pol. winny, ten, który popełnił przestępstwo

(1.4) daw. ten, który co komu pożycza, wierzyciel

(1.5) daw. ten, który od kogo co pożyczył, jest komu co winien, dłużnik

(1.6) daw. ten, który popełnił przestępstwo, winowajca, pozwany do sądu, oskarżony

(1.7) daw. powód, strona wnosząca sprawę do sądu, oskarżyciel

(1.8) daw. świadek, osoba składająca zeznania, stwierdzająca, poświadczająca co lub będąca świadkiem czego, obecna przy czym

(1.9) daw. prawdziwy, rzeczywisty właściciel

(1.10) daw. wykonawca, egzekutor czego

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.4) daw. kredytor, daw. pożyczacz, daw. pożyczalnik, daw. pożycznik, daw. pożyczyciel, wierzyciel

(1.5) daw. debitor, dłużnik, daw. pożycznik

(1.6) daw. obwinion, daw. obżałowan, daw. pozwaniec, pozwany, winny

(1.7) daw. aktor, powód

(1.8) świadek

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. istnieć

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

(1.1-1.3)  Hasło „iściec” w: Słownik staropolski, red. Stanisław Urbańczyk, Instytut Języka Polskiego PAN, 1953-2014.

(1.4-1.10)  Hasło „iściec” w: Stanisław Bąk, Maria Renata Mayenowa, Franciszek Pepłowski i in., Słownik polszczyzny XVI wieku, PAN, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1966–.