hundur

hundur (język farerski)

hundur (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) pies

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

hundur (język islandzki)

hundur (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) pies

(1.2) obraź. pies

odmiana:

(1.1) lp hund|ur, ~, ~i, ~s (~urinn, ~inn, ~inum, ~sins); lm ~ar, ~a, ~um, ~a (~arnir, ~ana, ~unum, ~anna)

przykłady:

(1.1) Hundar eru á margan hátt hættulegri dýr en kettir. → Psy są pod wieloma względami bardziej niebezpieczne od kotów.

składnia:

kolokacje:

(1.1) hundur bítir/geltir → pies gryzie/szczeka; hundakofi, sporhundur, varðhundur

synonimy:

(1.1) rakki, seppi, hvolpur

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

rauðir hundar, það hljóp í hana hundur/það er hundur í honum; przysłowie: þar liggur hundurinn grafinn

etymologia:

st.nord. hundr << pragerm. *xunđaz; por. far. hundur, szw. hund, duń. hund, nbk. hund, swn. hunt (niem. Hund), st.ang. hund (ang. hound), st.fryz. hund, niderl. hond, goc. 𐌷𐌿𐌽𐌳𐍃 (hunds)

uwagi:

źródła: