holować (język polski) edytuj

 
czerwony samochód holuje (1.1)
 
mężczyzna holuje (1.1) drugiego
wymowa:
IPA[xɔˈlɔvaʨ̑], AS[χolovać]
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) ciągnąć za sobą kogoś lub coś, co nie ma lub nie używa własnego napędu
(1.2) pot. przen. prowadzić kogoś, kto jest pijany
(1.3) pot. prowadzić kogoś[1]
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Będziemy holować łódź na lince, a ja biorę wiosełkoi płyniemy[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. hol m, holowanie n, holownik m
czas. odholowywać, przeholować dk., wyholować dk., odholować dk., doholować dk., zaholować dk.
przym. holowniczy
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. holen[3] + pol. -ować
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 223.
  2. Jerzy Broszkiewicz, Wielka, większa i największa, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3.   Hasło „holować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.