heurystyka

heurystyka (język polski)

wymowa:

IPA: [xɛwˈrɨstɨka], AS: [χeu̯rystyka], zjawiska fonetyczne: u → ł • akc. na 3 syl. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) log. umiejętność wykrywania nowych faktów oraz znajdywania związków między faktami, zwłaszcza z wykorzystaniem hipotez; zob. też heurystyka w Wikipedii

(1.2) inform. pot. algorytm heurystyczny, czyli znajdujący przybliżone rozwiązanie problemu optymalizacyjnego.

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	heurystyka	heurystyki
dopełniacz	heurystyki	heurystyk
celownik	heurystyce	heurystykom
biernik	heurystykę	heurystyki
narzędnik	heurystyką	heurystykami
miejscownik	heurystyce	heurystykach
wołacz	heurystyko	heurystyki

przykłady:

(1.2) To tylko heurystyka, więc nie ma zbyt mocnych podstaw matematycznych, ale wyniki są prawie optymalne.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. heurystyczny

przysł. heurystycznie

wykrz. eureka, heureka

rzecz. eureka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. heuristique < gr. εὑρίσκω (heurískō) → znajdować

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) heuristic
• baskijski: (1.1) heuristika
• białoruski: (1.1) эўрыстыка ż
• bułgarski: (1.1) евристика ż
• duński: (1.1) heuristik w
• francuski: (1.1) heuristique ż
• hiszpański: (1.1) heurística ż
• niemiecki: (1.1) Heuristik ż
• nowogrecki: (1.1) ευρετική ż
• rosyjski: (1.1) эвристика ż
• włoski: (1.1) euristica ż

źródła: