gwizdek (język polski) edytuj

 
gwizdek (1.1)
czajnik z gwizdkiem (1.1) wydaje gwizd
 
gwizdek (1.1) parowy
 
gwizdki (1.3)
wymowa:
IPA[ˈɡvʲizdɛk], AS[gvʹizdek], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) nieposiadający części ruchomych przyrząd wytwarzający dźwięki pod wpływem wdmuchiwanego powietrza; zob. też gwizdek w Wikipedii
(1.2) dźwięk wydawany przez gwizdek (1.1)
(1.3) ozdobna imitacja gwizdka (1.1) na sznurze mundurowym

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) gw. ktoś, kto lubi gwizdać[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Kupiłem dziecku gwizdek i teraz mam kłopot.
(1.2) Każdy mecz piłkarski zaczyna się od gwizdka sędziego.
składnia:
kolokacje:
(1.1) gwizdek policyjny / sędziowski
(1.2) gwizdek sędziego • gwizdek ostrzegawczy
synonimy:
(1.1) świstawka, gw. (Poznań) gwizdka, gwizdawka[2]
(1.2) gwizd, pogwizd
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. gwizd m, gwizdanie n, gwizdnięcie n, wygwizdów m
zdrobn. gwizdeczek m
czas. gwizdać ndk., gwizdnąć dk., wygwizdać dk., wygwizdywać ndk.
przym. gwizdkowy
związki frazeologiczne:
na pół gwizdkado ostatniego gwizdkacała para w gwizdek
etymologia:
pol. gwizdać + -ek
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Anna Kostecka-Sadowa, Wybrane tendencje słowotwórcze w polszczyźnie południowokresowej na przykładzie Mościsk i okolic (uwagi o zjawiskach słowotwórczych w języku Polaków południowokresowych), „Socjolingwistyka” XXVII, 2013, s. 156.
  2. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 253.