groniś

groniś (język dolnołużycki)

wymowa:

znaczenia:

czasownik

(1.1) mówić

(1.2) nazywać

(1.3) znaczyć

odmiana:

ter. lp gronim, groniš, groni du gronimej, gronitej, gronitej lm gronimy, groniśo, gronje; przesz. gronił; rozk. groń; ims. gronjecy, gronjony

przykłady:

(1.1) Stary a nazgónity źěd jo raz gronił: → Stary i doświadczony dziad mówił raz:

(1.2) Kito Michałk — tak gronjašo se tomu molarjeju — njeběšo zły, ale jano lažkomyslony cłowjek. → Kito Michałk — tak nazywał się ten malarz — nie był złym, lecz tylko lekkomyślnym człowiekiem.

(1.3) Wužywanje słowjańskich požyconkow, to groni de facto górnoserbskich, jo sporadiske. → Używanie zapożyczeń słowiańskich, to znaczy de facto górnołużyckich, jest sporadyczne. [1]

składnia:

(1.2) groniś se

kolokacje:

(1.3) to groni → to znaczy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

wśród języków słowiańskich jedyny podobny czasownik to poł. gornĕt „mówić, gadać”; z prasł. *gorniti, praindoeuropejskie *g^ūer- „podnosić głos, chwalić”; por. dalej st.ind. gr̥nā́ti „śpiwać, chwalić, zapowiadać”

uwagi:

źródła: