groniś (język dolnołużycki) edytuj

wymowa:
znaczenia:

czasownik

(1.1) mówić
(1.2) nazywać
(1.3) znaczyć
odmiana:
ter. lp gronim, groniš, groni du gronimej, gronitej, gronitej lm gronimy, groniśo, gronje; przesz. gronił; rozk. groń; ims. gronjecy, gronjony
przykłady:
(1.1) Stary a nazgónity źěd jo raz gronił:Stary i doświadczony dziad mówił raz:
(1.2) Kito Michałk — tak gronjašo se tomu molarjejunjeběšo zły, ale jano lažkomyslony cłowjek. → Kito Michałk — tak nazywał się ten malarznie był złym, lecz tylko lekkomyślnym człowiekiem.
(1.3) Wužywanje słowjańskich požyconkow, to groni de facto górnoserbskich, jo sporadiske.Używanie zapożyczeń słowiańskich, to znaczy de facto górnołużyckich, jest sporadyczne. [1]
składnia:
(1.2) groniś se
kolokacje:
(1.3) to gronito znaczy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
wśród języków słowiańskich jedyny podobny czasownik to poł. gornĕt „mówić, gadać”; z prasł. *gorniti, praindoeuropejskie *gūer- „podnosić głos, chwalić”; por. dalej st.ind. gr̥nā́ti „śpiwać, chwalić, zapowiadać”[1]
uwagi:
źródła:
  1. Heinz Schuster-Šewc, Historisch-etymologisches Wörterbuch der ober- und niedersorbischen Sprache, Ludowe nakładnistwo Domowina, Budziszyn 1980–1989.