gluon

gluon (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɡlu^wɔ̃n], AS: [glu^u̯õn], zjawiska fonetyczne: nazal.• epenteza ł 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) fiz. cząstka elementarna, będąca nośnikiem oddziaływań silnych

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	gluon	gluony
dopełniacz	gluonu	gluonów
celownik	gluonowi	gluonom
biernik	gluon	gluony
narzędnik	gluonem	gluonami
miejscownik	gluonie	gluonach
wołacz	gluonie	gluony

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

ang. gluon < ang. glue → klej

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) gluon
• baskijski: (1.1) gluoi
• galicyjski: (1.1) gluón m
• hiszpański: (1.1) gluon m, gluón m
• nowogrecki: (1.1) γλουόνιο n

źródła:

gluon (język angielski)

wymowa:

IPA: /ˈɡluːɒn/

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) fiz. gluon

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

gluon (język hiszpański)

wymowa:

IPA: [glu.ˈon] lub [glwon]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) fiz. gluon

odmiana:

(1.1) lm gluones

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zgodnie z reformą z 2010 roku wyraz ten jest jednosylabowy pod względem ortograficznym (samogłoski „uo” tworzą dwugłoskę), przez co nie powinien nosić akcentu graficznego; przed reformą była jednak dopuszczona pisownia z akcentem („gluón”) dla osób kładących nacisk na artykulację rozziewu (m.in. w Hiszpanii i w większej części Ameryki Południowej)

źródła: