głupota (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɡwuˈpɔta], AS[gu̯upota] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) niedostatek rozumu przejawiający się brakiem bystrości, nieumiejętnością rozpoznawania istoty rzeczy, związków przyczynowo-skutkowych, przewidywania i kojarzenia
(1.2) wypowiedź, zachowanie, czyn pozbawiony sensu
odmiana:
(1.1) [1]
(1.2)
przykłady:
(1.1) Boże, Ty znasz moją głupotę / i występki moje nie zakryte przed Tobą[2].
(1.1) Najbardziej rozpowszechnione we wszechświecie wodór i głupota.
(1.2) Przestań już opowiadać te głupoty! Nikt ci nie wierzy!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) bzdura, nonsens, brednia, idiotyzm
antonimy:
(1.1) mądrość, inteligencja
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
zob. głupi
związki frazeologiczne:
podatek od głupoty
etymologia:
pol. głupi + -ota
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Księga Psalmów 69,6, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Augustyn Jankowski, Lech Stachowiak).