funkcjonalizm (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) antrop. nurt uznający rolę najmniejszego nawet zjawiska dla rozwoju i zachodzących przemian; zob. też Funkcjonalizm (antropologia) w Wikipedii
(1.2) archeol. nurt podkreślający wagę analizy znalezisk z funkcjonalistycznego punktu widzenia; zob. też Funkcjonalizm (archeologia) w Wikipedii
(1.3) archit. szt. nurt uwydatniający nadrzędność funkcji użytkowej dzieła
(1.4) przest. archit. polski modernizm
(1.5) filoz. nurt podkreślający rolę przyczyn i skutków w analizie filozoficznej
(1.6) praw. nurt w teorii prawa podkreślający rolę skutków społecznych wprowadzonych norm prawnych
(1.7) psych. kierunek badań podkreślający funkcje zjawisk psychologicznych; zob. też Funkcjonalizm (psychologia) w Wikipedii
(1.8) socjol. nurt podkreślający rolę funkcji pełnionych przez fakty, zjawiska i procesy społeczne; zob. też Funkcjonalizm (socjologia) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-8)
przykłady:
(1.3) Zgodnie z modernistyczną historiografią, funkcjonalizm był fundamentem nowoczesnej architektury[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. funkcjonalista m
przym. funkcjonalistyczny
czas. funkcjonować
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang. functionalism, niem. Funktionalismus
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. Józef Tarnowski, Funkcjonalzim w architekturze: od neolitu do współczesnego modernizmu, Estetyka i Krytyka 15/16 (2/2008–1/2009)