wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) psych. stan nieprzyjemnego napięcia emocjonalnego wynikły z niemożności zaspokojenia jakiejś potrzeby albo osiągnięcia danego celu[1]; zob. też frustracja w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Kolejną koncepcją agresji (…), jest ujęcie agresji jako reakcji na frustrację[3].
(1.1) W rzeczywistości frustracja i głębokie zadowolenie ze sobą ściśle związane; trudno sobie wyobrazić intensywną przyjemność bez jakiejś poprzedzającej jej frustracji[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) napięcie, niezadowolenie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. frustrat m, frustratka ż, sfrustrowanie n, frustrowanie n
czas. frustrować ndk., sfrustrować dk.
przym. frustracyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang. frustration[5] < łac. frustratio
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „frustracja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. Stanisław Podobiński, Bogdan Snoch, Przyzywanie głębi do kręgu słów, myśli, idei i działań: księga jubileuszowa ofiarowana Profesorowi Józefowi Żurawowi, Wyższa szkoła pedagogiczna w Częstochowie, 1999, s. 103.
  4. Czesław Czapów, Stanisław Manturzewski, Niebezpieczne ulice: u źródel chuligaństwa. Materiały i refleksje, Iskry, 1960, s. 199.
  5. Halina Rybicka, Losy wyrazów w języku polskim, PWN, Warszawa 1976, s. 36.