fatum

fatum (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈfatũm], AS: [fatũm], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) nieuchronny los, zwłaszcza zły

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	fatum	fata
dopełniacz	fatum	fatów
celownik	fatum	fatom
biernik	fatum	fata
narzędnik	fatum	fatami
miejscownik	fatum	fatach
wołacz	fatum	fata

lub nieodm.,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	fatum	fatum
dopełniacz	fatum	fatum
celownik	fatum	fatum
biernik	fatum	fatum
narzędnik	fatum	fatum
miejscownik	fatum	fatum
wołacz	fatum	fatum

przykłady:

(1.1) Przeklinając swoje fatum musiałem zrezygnować z całej ojcowizny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. fatalista mos, fatalistka ż, fatalność ż

przym. fatalny

przysł. fatalnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. fatum → wróżba, wola bogów; los, nieszczęście

uwagi:

tłumaczenia:

• francuski: (1.1) fatum m
• hiszpański: (1.1) hado m
• łaciński: (1.1) fatum n
• niemiecki: (1.1) Schicksal n
• rosyjski: (1.1) фатум n
• włoski: (1.1) fato m

źródła:

fatum (język francuski)

wymowa:

IPA: /fa.tɔm/ ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) fatum

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) destin, fatalité

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. fatum

uwagi:

źródła:

fatum (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) los, przeznaczenie

odmiana:

(1.1) fātum, fātī (deklinacja II)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	fātum	fāta
dopełniacz	fātī	fātōrum
celownik	fātō	fātīs
biernik	fātum	fāta
ablatyw	fātō	fātīs
wołacz	fātum	fāta

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. fatalis

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: