eponim

eponim (język polski)

wymowa:

IPA: [ɛˈpɔ̃ɲĩm], AS: [epõńĩm], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. słowo utworzone od nazwy własnej; zob. też eponim w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) hist. w starożytności: wysoko postawiony urzędnik, od którego imienia nazwano jego kadencję

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	eponim	eponimy
dopełniacz	eponimu	eponimów
celownik	eponimowi	eponimom
biernik	eponim	eponimy
narzędnik	eponimem	eponimami
miejscownik	eponimie	eponimach
wołacz	eponimie	eponimy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	eponim	eponimi/eponimowie
dopełniacz	eponima	eponimów
celownik	eponimowi	eponimom
biernik	eponima	eponimów
narzędnik	eponimem	eponimami
miejscownik	eponimie	eponimach
wołacz	eponimie	eponimi/eponimowie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. eponimiczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ἐπώνυμος

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) eponym
• baskijski: (1.1) eponimo
• francuski: (1.1) éponyme
• interlingua: (1.1) eponymo
• niemiecki: (1.1) Eponym
• portugalski: (1.1) epônimo
• rosyjski: (1.1) эпоним
• włoski: (1.1) eponimo

źródła: