ekscentryczny (język polski)

edytuj
 
ekscentryczny (1.1) ubiór
wymowa:
IPA[ˌɛksʦ̑ɛ̃nˈtrɨʧ̑nɨ], AS[ekscẽntryčny], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) dziwaczny, odbiegający od normy
(1.2) geom. taki, który nie ma wspólnego środka
(1.3) techn. działający dzięki zastosowaniu mimośrodu
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Z ekscentrycznego artysty i estety wyrósł twórca zaangażowany, aktywnie reagujący na problemy i dylematy epoki[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dziwaczny, dziwny, ekstrawagancki, kuriozalny, nietuzinkowy, niezwykły, oryginalny, osobliwy
(1.2) niewspółśrodkowy, różnośrodkowy, odśrodkowy
(1.3) mimośrodowy
antonimy:
(1.2) koncentryczny, dośrodkowy, homocentryczny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ekscentryk m, ekscentryczka ż, ekscentryczność ż, ekscentryzm m, ekscentrycyzm m
przysł. ekscentrycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. excentrique[2] → ‘niewspółśrodkowy, różnośrodkowy’ < łac. excentricus
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Katarzyna Jedynakiewicz, Intelektualista a polityka : działalność emigracyjna Klausa Manna (1933 – 1949), 2002, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2.   Hasło „ekscentryczny” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.