egocentryzm (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) psych. tok rozumowania, który polega na centralnym umiejscowieniu własnej osoby w świecie; zob. też egocentryzm w Wikipedii
(1.2) pejor. przecenianie swojego znaczenia w świecie, postrzeganie siebie jako ośrodka wszystkiego, odbieranie wszystkich wydarzeń w stosunku do własnej osoby[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Egocentryzm jest pojęciem z psychologii rozwojowej i nie trzeba mu w tym wypadku nadawać negatywnego znaczenia. Bez fazy egocentryzmu nie sposób skonstruować swojego Ja[3].
(1.2) Innych trapi wyłącznie troska o własne bezpieczeństwo. Każdą przeszkodę traktują oni jako zagrożenie osobistego bezpieczeństwa i osobistego prestiżu (…). Egocentryzm przybiera różne formy[4].
(1.2) Błędne koło, w jakim tkwi autorka świadectwa, nakręca tylko jej egocentryzm i skupienie się na sobie, na kochaniu tylko siebie, kochaniu swojego ciała, cieszeniu się swoją kobiecością itp.[5]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.2) postawa
hiponimy:
(1.2) egoizm, egotyzm, egoteizm
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. egocentryczność ż, egocentryk m, egocentryczka ż
przym. egocentryczny
przysł. egocentrycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang. egocentrism[6]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „egocentryzm” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  3. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska, Ewa Zielińska, Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniej się rozwijających, WSiP 2007
  4. Czesław Czapów, Młodzież a przestępstwo, s. 263
  5. komentarz czytelnika na gosc.pl
  6.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.