dyszkant

dyszkant (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) muz. osoba śpiewająca wysokim głosem chłopięcym

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) muz. wysoki głos chłopięcy; zob. też dyszkant w Wikipedii

(2.2) książk. piskliwy głos

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dyszkant	dyszkanci
dopełniacz	dyszkanta	dyszkantów
celownik	dyszkantowi	dyszkantom
biernik	dyszkanta	dyszkantów
narzędnik	dyszkantem	dyszkantami
miejscownik	dyszkancie	dyszkantach
wołacz	dyszkancie	dyszkanci
depr. M. i W. lm: (te) dyszkanty

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dyszkant	dyszkanty
dopełniacz	dyszkantu	dyszkantów
celownik	dyszkantowi	dyszkantom
biernik	dyszkant	dyszkanty
narzędnik	dyszkantem	dyszkantami
miejscownik	dyszkancie	dyszkantach
wołacz	dyszkancie	dyszkanty

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(2.1) chłopięcy dyszkant

(2.2) monotonny / piskliwy / płaczliwy / wrzaskliwy dyszkant • mówić dyszkantem

synonimy:

(2.1) sopran

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) śpiewak

(2.1) głos

(2.2) głos

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dyszkancista mos, dyszkantysta mos

przym. dyszkantowy

przysł. dyszkantowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. discanto < śr.łac. discantus → niezgodny śpiew

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (2.1) treble
• białoruski: (2.1) дыскант m (dyskant)
• bułgarski: (2.1) дискант m (diskant)
• interlingua: (2.1) discanto
• rosyjski: (2.1) дискант m
• ukraiński: (2.1) дискант m (diskant)
• włoski: (2.1) voce bianca ż

źródła: