dysonans

dysonans (język polski)

wymowa:

IPA: [dɨˈsɔ̃nãw̃s], AS: [dysõnãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przen. brak zgodności, rozbieżność

(1.2) muz. dźwięki zagrane razem lub po sobie, lecz nie dające wrażenia harmonijnego współbrzmienia

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dysonans	dysonanse
dopełniacz	dysonansu	dysonansów
celownik	dysonansowi	dysonansom
biernik	dysonans	dysonanse
narzędnik	dysonansem	dysonansami
miejscownik	dysonansie	dysonansach
wołacz	dysonansie	dysonanse

przykłady:

(1.1) Te samochody dzieli spory dysonans.

(1.2) Sekunda i septyma są dysonansami znajdującymi się w obrębie oktawy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) rozbieżność, dysharmonia, sprzeczność, niezgodność, różnica

antonimy:

(1.1) zgodność, harmonia

(1.2) konsonans

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dysonansik mrz

związki frazeologiczne:

dysonans poznawczy

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dissonance; (1.2) dissonance
• arabski: (1.1) تنافر
• bułgarski: (1.1) дисонанс m; (1.2) дисонанс m
• duński: (1.1) dissonans w
• islandzki: (1.1) ósamlyndi n, óeining ż; (1.2) mishljómur m
• kazachski: (1.1) үйлесімсіздік, ынтымақсыздық
• niderlandzki: (1.1) dissonantie, dissonant; (1.2) dissonantie, dissonant
• niemiecki: (1.1) Dissonanz ż; (1.2) Dissonanz ż
• rosyjski: (1.1) диссонанс m; (1.2) диссонанс m
• szwedzki: (1.1) oenighet w, missämja w; (1.2) dissonans w, missljud n
• węgierski: (1.1) disszonancia; (1.2) disszonancia

źródła: