dychotomia (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌdɨxɔˈtɔ̃mʲja], AS[dyχotõmʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) filoz. podział pewnej klasy na dwie, zwykle przeciwstawne, grupy elementów lub zestawienie par przeciwstawnych pojęć
(1.2) para przeciwstawnych pojęć lub dwie części pewnej klasy przedmiotów
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Twórca struktualizmu, Ferdynand de Saussure, wiele problemów językoznawczych rozpatrywał w ramach dychotomii.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dwudzielność; przest. dichotomia
antonimy:
(1.1) spójność, jednolitość, niepodzielność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dychotomiczność ż
przym. dychotomiczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
gr. διχοτομία (dichotomía)[1] < gr. διχῆ + τομή < gr. τέμνω < praindoeur. *tema-
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „dychotomia” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.