doręczyciel (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌdɔrɛ̃n͇ˈʧ̑ɨʨ̑ɛl], AS[dorẽṇčyćel], zjawiska fonetyczne: zmięk.udziąs.nazal.asynch. ę akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba doręczająca przesyłkę
(1.2) urz. listonosz
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ten doręczyciel jest godny zaufania.
(1.2) Pracował na stanowisku doręczyciela, ale awansował i teraz pracuje w kadrach.
(1.2) Jest to dziwne, ale przesyłkę, którą doręczyciel ma prawo wydać tej osobie, którą zastanie w mieszkaniu, urzędniczka w okienku pocztowym może oddać jedynie osobie wskazanej na kopercie[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) oddawca
(1.2) listonosz
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) dostawca
(1.2) pocztowiec
hiponimy:
(1.1) posłaniec
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. doręczenie n, doręczanie n
forma żeńska doręczycielka ż
czas. doręczać ndk., doręczyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: