dokuczliwiec

dokuczliwiec (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. człowiek skłonny do dokuczania innym

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dokuczliwiec	dokuczliwcy
dopełniacz	dokuczliwca	dokuczliwców
celownik	dokuczliwcowi	dokuczliwcom
biernik	dokuczliwca	dokuczliwców
narzędnik	dokuczliwcem	dokuczliwcami
miejscownik	dokuczliwcu	dokuczliwcach
wołacz	dokuczliwcze / dokuczliwcu	dokuczliwcy
depr. M. i W. lm: (te) dokuczliwce

przykłady:

(1.1) W pamięci Odyńca młody Słowacki zapisał się przede wszystkim jako kapryśny dokuczliwiec, umiejący z satysfakcją zranić boleśnie, za chwilę zaś tonący w wylewnej tkliwości.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dokuczliwość ż, dokuczanie n, dokuczenie n

czas. dokuczać ndk., dokuczyć dk.

przym. dokuczliwy

przysł. dokuczliwie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: