dłubanka

dłubanka (język polski)

dłubanki (1.1)

wymowa:

IPA: [dwuˈbãnka], AS: [du̯ubãnka], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) żegl. prymitywna łódka wykonana z wydrążonego pnia drzewa; zob. też dłubanka w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dłubanka	dłubanki
dopełniacz	dłubanki	dłubanek
celownik	dłubance	dłubankom
biernik	dłubankę	dłubanki
narzędnik	dłubanką	dłubankami
miejscownik	dłubance	dłubankach
wołacz	dłubanko	dłubanki

przykłady:

(1.1) Nawet jeśli publiczność sądziła, że „dzicy” zachowują się całkowicie „naturalnie” – jedli, kąpali się, tańczyli, robili dłubankę z pnia drzewa – widowisko było w dużej mierze reżyserowane.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) łódź

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dłubanina ż, dłubek mos, dłubacz mos, dłubaczka ż, dłubanie n, wydłubanie n, wydłubywanie n, podłubanie n

czas. dłubać ndk., wydłubywać ndk., wydłubać dk., podłubać dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• łaciński: (1.1) caudica ż
• ukraiński: (1.1) дуб m

źródła: