czasem luty się zlituje, że człek niby wiosnę czuje; ale czasem tak się zżyma, że człek prawie nie wytrzyma

wymowa:
IPA[ˈt͡ʃasɛ̃m ˈlutɨ‿ɕɛ zlʲiˈtujɛ ˈʒɛ ˈt͡ʃwɛc ˈɲibɨ ˈvʲjɔsnɛ ˈt͡ʃujɛ ˈalɛ ˈt͡ʃasɛ̃m ˈtac‿ɕɛ ˈʒːɨ̃ma ˈʒɛ ˈt͡ʃwɛk ˈpravʲjɛ ˌɲɛ‿vɨˈṭʃɨ̃ma], ASasẽm luty‿śe zlʹitui ̯e že ču̯eḱ ńiby vʹi ̯osne čui ̯e ale časẽm taḱ‿śe •žma že ču̯ek pravʹi ̯e ńe‿vyṭšma], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.udziąs.nazal.denazal.zmięk. międzywyr.zestr. akc.wym. warsz.akc. pob.gemin.i → j  ?/i
znaczenia:

przysłowie polskie[1]

(1.1) pogoda w lutym bywa bardzo mroźna lub przeciwniedeszczowa i błotnista
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) czasem luty ostro kuty, czasem w luty same pluty
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zobacz inne przysłowia o miesiącach, pogodzie
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „luty” w: Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894, s. 268.