cudo
cudo (język polski)
edytuj- wymowa:
- podział przy przenoszeniu wyrazu: cu•do
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) pot. osoba, rzecz lub zjawisko niezwykle piękne lub nadzwyczajne[1][2][3]
- (1.2) daw. rzecz dziwna, dziwaczna, straszydło, dziwoląg[2]
- odmiana:
- (1.1-2) n III[2]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik cudo cuda dopełniacz cuda cudów[2] celownik cudu cudom biernik cudo cuda narzędnik cudem cudami miejscownik cudzie[2] cudach wołacz cudo cuda
- przykłady:
- (1.1) Spojrzenie jej trafia na prześliczną, szylkretową puderniczkę, leżącą na wystawie. — O jej, co to za cudo![4]
- (1.2) Rzecz trudna do wiary, bajka, cudo, pokusa, omamienie, czary, dziwo, mara… bies tego nie zgadnie, co znaczy?[5]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) cudeńko, cacko, pieścidełko, cacuszko
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- prasł. *čudo → zdziwienie, podziw; coś zadziwiającego, zjawisko nadprzyrodzone[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „cudo” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- 1 2 3 4 5
Hasło „cudo” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- 1 2 3
Hasło „cudo I” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
- ↑ Tadeusz Breza, Niebo i ziemia, t. I, 1949, s. 99.
- ↑ Zabł., Amf., s. 126.