ceklatum chodzić (język polski) edytuj

wymowa:
[uwaga 1] IPA[ʦ̑ɛkˈlatũm ˈxɔʥ̑iʨ̑], AS[ceklatũm χoʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

fraza czasownikowa nieprzechodnia

(1.1) st.pol. włóczyć się po nocy[1]
odmiana:
(1.1) zob. chodzić, ceklatum nieodmienne (związek przynależności)
przykłady:
(1.1) A patrz, byś chciał wyliczyć smaczne pociechy wedle świata, a kto by się ich naliczył? (…) Zdać się też za pociechę całą noc pić, skakać, bębnać, piskać, czeladzi wiele chować, ceklatum chodzić i inych rozlicznych wszeteczności używać. Ale przewróciwszy kartę na wspak, gdy ta pociecha zlęże, pewnie smętek urodzi. Bo za ony skoki bolą nas więc boki[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „ceklatum” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 259.
  2. Mikołaj Rej: Żywot człowieka poczciwego, Księga II, rozdz. 40