buntowanie

buntowanie (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od buntować

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	buntowanie
dopełniacz	buntowania
celownik	buntowaniu
biernik	buntowanie
narzędnik	buntowaniem
miejscownik	buntowaniu
wołacz	buntowanie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) niebuntowanie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bunt m, buntowniczość ż, buntownictwo n, buntownik m, buntowniczka ż

czas. buntować ndk., zbuntować dk.

przym. buntowniczy, buntowny

przysł. buntowniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. buntować + -anie

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) бунтарства n

źródła: