buntować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[bũnˈtɔvaʨ̑], AS[bũntovać], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) zachęcać do buntu
(1.2) gw. (Bukowina) krzyczeć[1]

czasownik zwrotny buntować się

(2.1) przeciwstawiać się czemuś
(2.2) śr.pol. sprzymierzać się[2]
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
(2.1) koniugacja IV
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) powstawać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bunt m, buntownik m, buntowniczka ż, buntowniczość ż, buntownictwo n, buntowanie n
czas. zbuntować dk.
przym. buntowniczy, buntowny
przysł. buntowniczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 41; dostęp: 27 października 2018.
  2.   Hasło „buntować się” w: Stanisław Bąk, Maria Renata Mayenowa, Franciszek Pepłowski i in., Słownik polszczyzny XVI wieku, PAN, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1966–.