buńczuk

buńczuk (język polski)

buńczuki (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈbũj̃n͇ʧ̑uk], AS: [bũĩ ̯ṇčuk], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. drzewce zakończone kulą lub grotem, ozdobione końskim włosiem, stanowiły symbol władzy na dawnych kresach wschodnich; zob. też buńczuk w Wikipedii

(1.2) hist. pęk włosów, przyłączany do rycerskiego szyszaka bądź do uszu lub piersi konia

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	buńczuk	buńczuki
dopełniacz	buńczuka	buńczuków
celownik	buńczukowi	buńczukom
biernik	buńczuk	buńczuki
narzędnik	buńczukiem	buńczukami
miejscownik	buńczuku	buńczukach
wołacz	buńczuku	buńczuki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. buńczuczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) ukr. бунчук

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bunchuk
• białoruski: (1.1) бунчук m
• słowacki: (1.1) bunčuk m
• szwedzki: (1.1) fana prydd med tagelplym; (1.2) tagelplym (på hjälm)
• ukraiński: (1.1) бунчук m

źródła: