brzęczenie

brzęczenie (język polski)

wymowa:

IPA: [bʒɛ̃n͇ˈt͡ʃɛ̃ɲɛ], AS: [bžẽṇčẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę • -ni… ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) powtarzające się brzęki; chaotyczny zbiór różnych dźwięków

odmiana:

przykłady:

(1.1) Słychać było jedynie brzęczenie much.

składnia:

kolokacje:

(1.1) brzęczenie pszczół

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. brzęczeć, zabrzęczeć, pobrzękiwać, brzdąkać

rzecz. brzęczyk m, brzęk

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. brzęczeć

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) clangour, tinkle
• białoruski: (1.1) бразгатанне n
• esperanto: (1.1) zumado
• francuski: (1.1) grelottement
• litewski: (1.1) zirzesys, zvimbesys
• rosyjski: (1.1) бря́канье n, звя́канье n
• włoski: (1.1) sonata ż

źródła: