bluźnić (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈbluʑɲiʨ̑], AS[bluźńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) uwłaczać słowem czemuś co jest uznawane za święte
odmiana:
(1.1) [1] koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Nie bluźnijże, hetmanie zaporoski, na Boga i Jego najwyższą opiekę się powołując, bo zaiste gniew tylko boży i prędsze karanie na siebie ściągniesz.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bluźnierstwo n, bluźnierca m, bluźnienie n, bluzganie n
przym. bluźnierczy, bluźnierski
przysł. bluźnierczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. H. Sienkiewicz: Ogniem i mieczem