Wikisłownik

blichtr

blichtr (język polski) edytuj

wymowa:
IPA: [blʲixtr̥], AS: [blʹiχtr̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przepych, bogactwo, pozorna świetność, zewnętrzny polor, tani efekt
odmiana:
przykłady:
(1.1) Nie dał się zwieść blichtrowi tego miasta.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) efekciarstwo, fasadowość, pozór
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
czes. bliktr < niem. Blick, reg. (austr.) Blicktrick (sztuczka kuglarska)[1][2][3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 36.
  2. ↑   Hasło „blichtr” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
  3. ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=blichtr&oldid=7152615”