biesiadnik

biesiadnik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. uczestnik biesiady

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	biesiadnik	biesiadnicy
dopełniacz	biesiadnika	biesiadników
celownik	biesiadnikowi	biesiadnikom
biernik	biesiadnika	biesiadników
narzędnik	biesiadnikiem	biesiadnikami
miejscownik	biesiadniku	biesiadnikach
wołacz	biesiadniku	biesiadnicy

przykłady:

(1.1) Z otworów w suficie zaczęły spadać na biesiadników płatki różane.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) przest. przen. mięsopustnik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) współbiesiadnik

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. biesiada ż, biesiadowanie n, współbiesiadnik m, współbiesiadniczka ż

forma żeńska biesiadniczka ż

czas. biesiadować ndk.

przym. biesiadny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. biesiada + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) commensal
• białoruski: (1.1) удзельнік бяседы m, pot. бяседнік m
• francuski: (1.1) commensal m
• hiszpański: (1.1) comensal ż/m
• interlingua: (1.1) banchettator
• łaciński: (1.1) conviva m
• niemiecki: (1.1) Festmahlteilnehmer m, Festgast m
• włoski: (1.1) commensale ż/m

źródła: