bielaczek

bielaczek (język polski)

tracz bielaczek (1.1)

wymowa:

IPA: [bʲjɛˈlat͡ʃɛk], AS: [bʹi ̯elaček], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j  ^ⓘ

^{ⓘ ⓘ}

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) ornit. Mergus albellus, tracz bielaczek, gatunek z rodziny kaczkowatych; zob. też bielaczek w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bielaczek	bielaczki
dopełniacz	bielaczka	bielaczków
celownik	bielaczkowi	bielaczkom
biernik	bielaczka	bielaczki
narzędnik	bielaczkiem	bielaczkami
miejscownik	bielaczku	bielaczkach
wołacz	bielaczku	bielaczki

przykłady:

(1.1) Widzę nurkujące co chwilę tracze nurogęsi, tracze długodziobe i bielaczki.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) tracz bielaczek

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) tracz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) smew
• esperanto: (1.1) blanka merĝo
• estoński: (1.1) väikekoskel
• fiński: (1.1) uivelo
• jakucki: (1.1) билгинэх
• północnolapoński: (1.1) gárggogoalsi
• rosyjski: (1.1) луток
• słowacki: (1.1) potápač malý

źródła: