biedować (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) żyć w biedzie, niedostatku
(1.2) przest. cierpieć z powodu przewlekłej choroby[1]
(1.3) daw. biedzić się, ślęczeć nad czymś[2]
(1.4) daw. narzekać, utyskiwać na kogoś[2]
(1.5) daw. męczyć się, mozolić się[2]

czasownik zwrotny niedokonany biedować się

(2.1) przest. męczyć się, mozolić się[1][2]
odmiana:
(1.1-5) koniugacja IV
(2.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Po co oszczędzać na dodatkową emeryturę? Aby w jesieni życia nie biedować na skromniutkiej emeryturce z ZUS[3].
(1.1) Dowiedziałem się, że wybuch rewolucji październikowej zastał malarza Z. i jego bardzo wtedy młodą żonę we Francji. Nie żyli w nędzy, ale trzeba powiedzieć, że biedowali, trwała jeszcze wojna. W tamtych czasach biedowała większość młodych artystów[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bieda ż, biedak m, biedowanie n, biedny mos
przym. biedniutki, biedny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „biedować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3   Hasło „Biedować” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 148.
  3. Tomasz Troczyński, Dziennik Zachodni, 2004-10-14, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Gustaw Herling-Grudziński, Kornel Filipowicz, Kultura nr 5/500, 1989, Narodowy Korpus Języka Polskiego.