wymowa:
IPA[ˈbɛlfɛr], AS[belfer] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. lekcew. lub żart. nauczyciel[1]
(1.2) gw. więz. mądry, doświadczony więzień[2]
(1.3) gw. (Górny Śląsk) nauczyciel w szkole średniej[3]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Belfer prawił młodzieży tradycyjne kazanie przed wspólnym wyjściem do kina.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. belferzyna mos, belferstwo n, belfrowanie n
forma żeńska belferka ż
czas. belfrować ndk.
przym. belferski
przysł. belfersko
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) jid. בעלפֿער (belfer) → pomocnik nauczyciela w chederze < niem. Behelfer[2] < niem. behelfenpomagać[6]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: nauczyciel
źródła:
  1. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 30.
  2. 2,0 2,1 Agnieszka Małocha, Żydowskie zapożyczenia leksykalne w socjolekcie przestępczym w: Język a kultura, t. 10, Języki subkultur pod red. Janusza Anusiewicza i Bogdana Sicińskiego, Wrocław 1994, s. 140.
  3. Joanna Furgalińska, Ślónsko godka. Ilustrowany słownik dla Hanysów i Goroli, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-01-16438-6.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Wiedza Powszechna, Warszawa 1997, ISBN 978-83-214-1375-4.
  6. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 32-33.