bankrut
bankrut (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba lub firma, która ogłosiła niewypłacalność
- (1.2) przen. osoba lub firma, której grozi niewypłacalność
- (1.3) przen. ktoś, kto się skompromitował, zawiódł zaufanie, doznał klęski
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bankrut bankruci dopełniacz bankruta bankrutów celownik bankrutowi bankrutom biernik bankruta bankrutów narzędnik bankrutem bankrutami miejscownik bankrucie bankrutach wołacz bankrucie bankruci
- przykłady:
- (1.2) Przedsiębiorstwo, którego kierownik używa pieczątki „zarządca komisaryczny”, jest postrzegane jako bankrut[1]
- (1.3) Niestety, zły los niweczył wszystkie nadzieje. Nie widzi pani, że jestem życiowym bankrutem?[2]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bankructwo n, bankrutowanie n
- czas. bankrutować ndk., zbankrutować dk.
- przym. bankrucki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od XVIII wieku, wcześniej postać bankret
- niem. Bankrotteur < wł. bancarotta → dosł. złamana ławka, ten, co ma pęknięty bank[3] < łac. banca + rupta[4]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bankrupt
- arabski: (1.1) مفلس
- białoruski: (1.1) банкрут m; (1.3) банкрут m
- bułgarski: (1.1) банкрут m
- francuski: (1.1) failli m, banqueroutier m
- interlingua: (1.1) bancaruptero
- litewski: (1.1) bankrotas m
- macedoński: (1.1) банкрот m
- niemiecki: (1.1) Bankrotteur m, Pleitier m
- rosyjski: (1.1) банкрот m
- ukraiński: (1.1) банкрот m, банкрут m
- włoski: (1.1) bancarottiere m
- źródła:
- ↑ Polityka, nr 10.02 (40), Warszawa, 2004 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Piszczyk, Jerzy Stawiński, 1959-1997 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „bank” w: Izabela Malmor, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-262-0146-2.
- ↑ Roztrząsania, „Poradnik Językowy” nr 4/1919, s. 57.