bakalaureat

bakalaureat (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) eduk. osoba posiadająca najniższy anglosaski stopień uniwersytecki

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) daw. eduk. dawny najniższy uniwersytecki stopień naukowy

(2.2) eduk. anglosaski najniższy uniwersytecki stopień naukowy

(2.3) eduk. międzynarodowa matura

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bakalaureat	bakalaureaci
dopełniacz	bakalaureata	bakalaureatów
celownik	bakalaureatowi	bakalaureatom
biernik	bakalaureata	bakalaureatów
narzędnik	bakalaureatem	bakalaureatami
miejscownik	bakalaureacie	bakalaureatach
wołacz	bakalaureacie	bakalaureaci
depr. M. i W. lm: (te) bakalaureaty

(2.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bakalaureat	bakalaureaty
dopełniacz	bakalaureatu	bakalaureatów
celownik	bakalaureatowi	bakalaureatom
biernik	bakalaureat	bakalaureaty
narzędnik	bakalaureatem	bakalaureatami
miejscownik	bakalaureacie	bakalaureatach
wołacz	bakalaureacie	bakalaureaty

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

forma żeńska bakalaureatka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. baccalaureatus < łac. baccalaureus

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (2.2) baccalaureate
• łaciński: (2.1) baccalaureatus m
• niemiecki: (1.1) Bakkalaureus m; (2.1) Bakkalaureat n; (2.2) Bakkalaureat n; (2.3) Bakkalaureat n

źródła: