bałamucić (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌbawãˈmuʨ̑iʨ̑], AS[bau̯ãmućić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. zbałamucić)

(1.1) przest. próbować pozyskać czyjeś względy, flirtować, kokietować
(1.2) powodować zamieszanie, wprowadzać w błąd
(1.3) spędzać czas na próżnowaniu, guzdrać się, marudzić
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Bałamucił pięknymi słówkami, ale myślał tylko o jednym.
(1.1) Lowelas, który z lekkim sercem bałamucił cudze żony, swojej żonie grozi śmiercią na wypadek, gdyby go zdradziła[1].
(1.2) Szef zawsze bałamuci nas opowieściami o kontroli.
(1.3) Przestańcie już bałamucić, weźcie się do pracy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) uwodzić, zwodzić, mamić, reg. śl. bałamoncić
(1.2) tumanić, mylić
(1.3) próżnować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bałamuctwo n, bałamucenie n, bałamut m, bałamutnik m
czas. pobałamucić dk., zbałamucić dk.
przym. bałamutny
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *balamǫtiti (→ mącić, wikłać; paplać), prawdopodobnie przez kontaminację prasł. *balakati (→ rozmawiać) i prasł. *mǫtiti (→ mącić); związek z mong. balamut wątpliwy[2][3]
por. białor. баламу́ціць, ros. баламу́тить, słc. balamutiť, ukr. баламу́тити
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. B. Prus, Kroniki tygodniowe.
  2.   Hasło „bałamucić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  3. Hasło „баламут” w: Vasmer's Etymological Dictionary.