błogosławiony (język polski)

edytuj
 
błogosławiony (1.1)
 
błogosławiona (2.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) kośc. ktoś zmarły uznany przez kościół lub społeczność za godnego kultu; zob. też błogosławiony w Wikipedii

przymiotnik

(2.1) pot. przen. szczęśliwy

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) ims. przymiotnikowy bierny od: błogosławić
odmiana:
(1.1)
(2.1)
(3.1)
przykłady:
(1.1) Błogosławiony Edmund Bojanowski założył żeńskie zgromadzenie zakonne.
(1.1) Leksykon zawiera hagiografie wszystkich świętych i błogosławionych.
(2.1) Kazik siedzi jak błogosławiony między dwiema niewiastami.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) beatyfikowany; skr. bł.
(2.1) szczęśliwy
(3.1) przest. błogosławion
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błogosławieństwo n, błogosławienie n, pobłogosławienie n, błogosławieniec m
forma żeńska błogosławiona ż
czas. błogosławić ndk., pobłogosławić dk.
przym. błogosławny
związki frazeologiczne:
błogosławiony stansen błogosławionych
etymologia:
pol. błogosławić
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: