bławatnik (język polski) edytuj

 
bławatnik (2.1)
wymowa:
IPA[bwaˈvatʲɲik], AS[bu̯avatʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. kupiec handlujący bławatami, właściciel sklepu, w którym sprzedaje się bławaty

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. niewielki ptak o barwnym upierzeniu[1]; zob. też bławatniki w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) kupiec
(2.1) ptak
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bławat m, bławatek m
przym. bławatny, bławatowy, bławatkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) por. sukiennik
(2.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „bławatnik” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.