arkan (język polski) edytuj

wymowa:
[uwaga 1] IPA[ˈarkãn], AS[arkãn], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) st.pol. lasso
odmiana:
przykłady:
(1.1) To go sobie każę do kulbaki na arkanie przytroczyć i piechotą pójdzie, jeżeli konia żałuje[1].
(1.1) Tygrys natychmiast zamachnął się łapą. Tomek błyskawicznie zarzucił na nią pętlę arkanu. Drapieżnik niemal zwinął się w kabłąk, szarpnął liną, wtedy syn Nucziego uchwycił pętlą tylną nogę. Po chwili Wilmowski uwięził w ten sam sposób drugą przednią[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) na arkanie • zarzucić arkan
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
ukr. < tur.[3][4]
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
(1.1) nie mylić z: arkana, arkany
tłumaczenia:
źródła:
  1. Henryk Sienkiewicz, Dzieła, 1886, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Alfred Szklarski, Tajemnicza wyprawa Tomka, 1963, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. II rozszerzone i uzupełnione, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2002, s. 118.
  4.   Hasło „arkan” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.