arabizacja (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) narzucanie danemu ludowi lub przyswajanie przez dany lud arabskiej kultury, obyczajów i języka
(1.2) nadawanie czemuś lub komuś cech arabskich
(1.3) rozpowszechnienie języka arabskiego, dostosowywanie czegoś do języka arabskiego
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) W przeciwieństwie do Egiptu czy Syrii, w Iranie ostatecznie islamizacja nie została jednak połączona z arabizacją[1].
(1.1) Berberzy i chrześcijanie zostali poddani przymusowej islamizacji oraz arabizacji, od której obecnie wielu próbuje się uwolnić[2].
(1.2) Tam z łatwością znajdują pracę jako nauczyciele języka arabskiego, gdyż kraj ten zaraz po wyzwoleniu się spod mandatu Francji rozpoczyna arabizację szkolnictwa oraz państwowych urzędów, dlatego szczególnie poszukiwani arabiści[3].
(1.3) Arabscy literaturoznawcy rozróżniają trzy określenia: ta'rib (arabizacja), tamsir (egipcjanizacja) i targama (tłumaczenie), dla form adaptacji dzieł literatury obcej w Egipcie[4].
(1.3) Rok 1966 przyniósł wypowiedź ministra Benhimy, który na konferencji prasowej stwierdził, że należy zarzucić rozpoczęty projekt całkowitej arabizacji i przywrócić nauczanie przedmiotów ścisłych w języku francuskim[5].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Arab m, Arabka ż, arabus m, arabuska ż, arabika ż, arab m, arabka ż, Arabia ż, arabista m, arabistka ż, arabistyka ż, arabizowanie n, zarabizowanie n, arabizm m, arabszczyzna ż, arabeska ż, arabskość ż, arabski mrz
czas. arabizować ndk., zarabizować dk.
przym. arabistyczny, arabski, arabizacyjny
przysł. arabsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. hasło Iran w polskiej Wikipedii
  2. Najnowsza historia Kościoła katolicy i koscioly chrześcijańskie w czasie pontyfikatu Jana Pawła II (1978-2005), red. Guerriero Elio, Impagliazzo Marco
  3. Yousef Sh'hadeh, Syryjska powieść po roku 1961, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2007, s. 153
  4. Ewa Machut-Mendecka, Współczesny dramat egipski, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1984, s. 23
  5. „Kultura i społeczeństwo”, t. 48, nr 3-4, s. 163