antropocentryzm (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) filoz. przekonanie, wedle którego człowiek to ośrodek świata, a wszystko w przyrodzie dzieje się ze względu na niego[1]
(1.2) interpretacja świata wyłącznie z punktu widzenia doświadczenia człowieka[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) (…) w polskiej humanistyce zwierzęta były tak długo nieobecne, że wiele aspektów ufundowanego na antropocentryzmie stosunku ludzi do zwierząt nie zostało jeszcze opisanych i zrozumianych[3].
(1.1) Freud zadaje antropocentryzmowi coup de grâce wykazując, rzekomy król stworzenia" nie jest gospodarzem nawet na tym ściśle prywatnym folwarczku, jakim jest jego własna osobowość[4].
(1.1) Antropocentryzm jest charakterystyczną cechą myślenia inspirowanego religią chrześcijańską[5].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. antropocentryczny
przysł. antropocentrycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. antropo- + -centryzm < gr. ἄνθρωπος (ánthrōpos) + gr. κέντρον (kéntron)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „‑zmie” wymawia się alternatywnie jako „‑zmie” albo „‑źmie”.
  3. kulturawspolczesna.pl
  4. Tadeusz Ficowski, Wielka ameba: oraz inne eseje, szkice i fragmenty, s. 30
  5. Anna Skoczek, Renesans, s. 37