wymowa:
IPA[vʲĩnˈt͡sɛ̃ntɨ], AS[vʹĩncnty], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Wincenty w Wikipedii

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. lp; M., B., W. lm od: Wincenta
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wie pani, on miał wizję Polskimówi pan Wincenty, osiemdziesięciodwuletni elegancki pan w muszce[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) pan Wincenty • brat / kuzyn / wujek / dziadek Wincenty • mężczyzna imieniem (o imieniu) Wincenty • święty / błogosławiony Wincenty • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Wincenty • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Wincenty • otrzymać / dostać / przybrać imię Wincenty • dzień imienin / imieniny Wincentego • na Wincentego (o dniu)
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Wincenta ż, Wincencja ż, Wincentyna ż, Wincenciusz mos, Wincentyn mos, Wincentia ż
zdrobn. Wicek mos, Wicuś mos
związki frazeologiczne:
gdy na Wincentego i nawrócenie Pawła pogoda świeci, spodziewajcie się dobrego lata, dzieci
etymologia:
(1.1) łac. Vincentius < łac. vincens < łac. vincere[3]wygrać, pokonać
uwagi:
(1.1) imię synonimiczne z imieniem Wiktor[3]
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „Wincenty” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Jolanta Roman-Stefanowska, Fortepian, „Dziennik Bałtycki”, 1998-07-03, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. 3,0 3,1 Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 750.