Wałbrzych (język polski) edytuj

 
Wałbrzych (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈvawbʒɨx], AS[vau̯bžyχ]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w Polsce; zob. też Wałbrzych w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Boguszów-Gorce jest połączony koleją z trzema miastami: Wałbrzychem, Marciszowem i Mieroszowem.
(1.1) Winna Basieńka i obita wyładowała się na bitkach wołowych, które mąż lubił z kaszą, a Kazimierz bezskutecznie szukał Jadzi po Wałbrzychu.[1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Wałbrzychu • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Wałbrzycha • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Wałbrzycha • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Wałbrzycha • mieszkaniec / mieszkanka Wałbrzycha • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Wałbrzychu • pochodzić z Wałbrzycha • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Wałbrzycha
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wałbrzyszanin mos, wałbrzyszanka ż
przym. wałbrzyski, podwałbrzyski
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Wald + Berglas + góra (z czasem nastąpiło skojarzenie z Burgzamek). Po raz pierwszy nazwę odnotowano w XIV w. formie niemieckiej Waldenberc (1300, 1372), następnie Waldenburgk (1402). W ciągu kolejnych wieków nazwa ulegała przekształceniom gwarowym – Wallenburg (1598), Wallenberg (1655), a następnie Walmbrich i Walbrich. Forma spolszczona Wałbrzych powstała w XIX w.[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Joanna Bator, Piaskowa Góra, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Maria Malec, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13857-2, s. 254.