Tarnica

Tarnica (język polski)

Tarnica (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) geogr. najwyższy szczyt polskich Bieszczadów oraz województwa podkarpackiego; zob. też Tarnica w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Tarnica
dopełniacz	Tarnicy
celownik	Tarnicy
biernik	Tarnicę
narzędnik	Tarnicą
miejscownik	Tarnicy
wołacz	Tarnico

przykłady:

(1.1) Tarnica jest przez wielu uważana za najbardziej malowniczą górę polskich Bieszczad.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wejść na / zdobyć Tarnicę • utknąć na Tarnicy • spaść z Tarnicy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) góra

hiponimy:

holonimy:

(1.1) Bieszczady

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

rum. tarniţa → siodło (góra widziana z Wołosatego przypomina siodło), przełęcz

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: