włóczęga (język polski) edytuj

 
włóczęga (1.1)
wymowa:
IPA[vwuˈʧ̑ɛ̃ŋɡa], AS[vu̯učŋga], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba podróżująca po świecie, szukająca schronienia u innych

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) wędrówka z miejsca na miejsce bez określonego celu, tułanie się
(2.2) dłuższa piesza wędrówka
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Przybłąkał się ten włóczęga!
(2.1) Po roku wrócił z włóczęgi zupełnie odmieniony.
składnia:
kolokacje:
(2.2) włóczęga po górachwybrać się na włóczęgę
synonimy:
(1.1) obieżyświat, tułacz, łazik, łazęga, wagabunda, wałęsa, wędrowiec, włóczykij, tramp, reg. chachar, wałęga, wołokita, sł. kres. badzinia, sł. kres. bradiaga, sł. kres. bradziaga, reg. śl. andrus
(2.1) rajza, tułaczka, łazęga
(2.1) wędrówka
antonimy:
(1.1) domator
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. włóczęgostwo n, włóczenie n, zawłóczenie n, niewłóczenie n, włóczek mos
czas. włóczyć ndk., zawłóczyć dk.
przym. włóczęgowski, włóczkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: