udręka (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) to, co kogoś dręczy i powoduje cierpienie[1]
(1.2) psychiczne cierpienie będące rezultatem czegoś, co dręczy[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) To było bardzo przykre uczucie i pragnął, aby nie trwało długo, lecz trwało z każdym dniem coraz dłużej, aby wreszcie stać się okropną udręką, która nie opuszczała mecenasa nawet we śnie[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) udręczenie
(1.2) ból, cierpienie, droga krzyżowa, gehenna, golgota, kalwaria, katorga, katusza, łoże boleści[3]
antonimy:
(1.2) rozkosz
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. udręczanie n, udręczenie n, dręczyciel mos
czas. udręczać ndk., udręczyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „udręka” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.